چکیده : انتشار مقاله ای در کلمه با عنوان سرکوب قومیتها سیاستی صهیونیستی و استقبال فراوان خوانندگان، بخصوص هموطنان کرد و آذری، ما را بر آن داشت تا شماره ویژه ای از روزنامه را نیز به این موضوع اختصاصی دهیم.
انتشار مقاله ای در کلمه با عنوان سرکوب قومیتها سیاستی صهیونیستی و استقبال فراوان خوانندگان، بخصوص هموطنان کرد و آذری، ما را بر آن داشت تا شماره ویژه ای از روزنامه را نیز به این موضوع اختصاصی دهیم.
این ویژه نامه حاوی سه مطلب است. مطلب کوتاه اول متن اصل ۱۵ قانون اساسی کشورمان است.
اصل ۱۵ قانون اساسی می گوید:
زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانههای گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است.
متن مقاله دوم تحت عنوان سه آسیب در واقع خلاصه و برگردان متن فارسی آقای داریوش محمدی است در مورد سیاست صهیونیستی سرکوب قومیت ها که متن کامل آن را می توانید اینجا بخوانید.
متن سوم نیز برآن است که مناسبات و خواسته های قومی و مسائل ناشی از آن نیازمند آسیب شناسی است و نه قضاوت های یک جانبه. در این متن آمده است: تامین حقوق گروهی اقلیت‌ها نه تنها نسبتی با جدایی طلبی و تجزیه طلبی ندارد بلکه پشتوانهٔ محکم و مطمئنی برای مواجهه با امپریالیسم جهانی است و راهکاری برای کوتاه کردن چشم طمع بیگانگانی است که با تاسیس و تشکیل گروه‌ها و دسته‌ها ی خشونت طلب، آروزی تجزیهٔ کشور زیبای ایران را دارند.
متن کامل این یادداشت را نیز در زیر مشاهده می کنید. روزنامه امروز کلمه را به هموطنان کرد برسانید.
نباید انتظار داشت که خشونت نتیجه‌ای جز درگیری و جنگ و بازتولید خشونت به دنبال بیاورد. جای شگفتی ست که در تاریخ دولت‌ها و ملت‌ها به برنامه‌ها و تلاش‌هایی بر می‌خوریم که خواهان برقراری نظم و امنیت و آزادی با ابزار سلاح و خشونت بوده‌اند. زبان خشونت، زبانی «معطوف به حل مسئله» نیست، «دستوری برای حذف مسئله» است.منطق خشونت، یک منطق یک طرفه است. یعنی یک طرف ماجرا آن چنان به حقیقت دست یافته است و و داعی حق شده است که تحمل طرف مقابل را ندارد و می‌خواهد به هرصورت او را حذف کند. واکنش طرف دیگر هم یک دفاع وجودی است و دفاعِ وجودی، خشونت را هم توجیه می‌کند. و این گونه است که از خشونت غیر از خشونت نمی‌زاید.
با پذیرش این اصول، هر گونه تلاش برای توجیه «رفتار انقلابی توام با خشونت» پیشاپیش مردود است. رفتارهای خشونت آمیز را باید آسیب‌شناسی کرد و ریشه‌های آن را شناخت تا از تکرار آن جلوگیری شود آسیب‌شناسی غیر از قضاوت است. در آسیب‌شناسی «موجودیت طرفین» مهم‌تر از حق و ناحق بودنِ آن هاست. انکار یا ارزش گزاری هر کدام از طرفین، «آسیب‌شناسی» را به «قضاوت» فرو می‌کاهد. قاضی، دغدغهٔ کشف حقیقت را دارد تا «ظالم و مظلوم» را تشخیص دهد و بواسطهٔ آنچه در گذشته رخ داده است «ظالم» را مجازات کند؛ اما «آسیب‌شناس» دغدغهٔ «آیندهٔ طرفین» را دارد. بعید است هیچکدام از «قربانیان خشونت» به قضاوت تن دهند. بازگشت به خاطراتِ خشن، تنها بی‌اعتمادی را بیشتر می‌کند و بی‌اعتمادی مرگ گفتگو ست.
با این مقدمه می‌توان گفت آنچه در سالیان پس از پیروزی انقلاب در مناطق کردنشین رخ داده است نیاز به آسیب‌شناسی دارد نه قضاوت.
چگونگی ماههای نخستین پیروزی انقلاب تا دوران جنگ و مبارزه مسلحانه احزاب ضد انقلاب و دیگر مقاطع و رویداد‌ها، گره‌ها و معضلات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بسیاری را به وجود آورده که هنوز هم تاثیرات آن در مناطق کردنشین ایران و به ویژه در استان کردستان مشهود است. غافل شدن از مشکل بزرگی به نام مشکل کُرد‌ها، راه حل نیست و غفلت بیشتر به معنای ژرف‌تر کردن مشکلات کُردهاست. اگر از همین حالا برای حل مشکل کُرد‌ها در کشور گام‌هایی جدی در قالب برنامه و استراتژی معقول برداشنته شود راه رسیدن به دمکراسی و توسعه کوتاه‌تر خواهد شد.
می‌ر حسین موسوی، در اشاره‌ها و بیانیه‌هایی که تا کنون صادر کرده است، نشان داده است که به درستی به مسائل مشکلات مناطق کردنشین آشنا بوده و به خوبی می‌داند که این بخش از سرزمین ایران با مشکلات و کاستی‌های مضاعفی روبروست و برای مواجهه با این مشکلات برنامه‌ها و استراتژی‌های مناسبی دارد.
بدون شک جنبش سبز به رهبری موسوی امکان و ظرفیت آن را دارد که کُرد‌ها و همه اقوام و اقلیت‌های ایران را در آزمون بزرگ دمکراسی ملت ایران همراه و هم قدم کند و یک بار دیگر این حقیقت را اثبات کند که تفاوت‌های قومی برای ایران نه یک تهدید بلکه یک فرصت بزرگ تاریخی و یک ثروت بی‌مانند فرهنگی و ملی است.
موسوی به خوبی می‌داند، تامین حقوق گروهی اقلیت‌ها از قبیل حق تحصیل به زبان مادری، مشارکت سیاسی در حکومت و پست‌های حساس بدون توجه به تبعیض‌های قومی و مذهبی نه تنها نسبتی با جدایی طلبی و تجزیه طلبی ندارد بلکه پشتوانهٔ محکم و مطمئنی برای مواجهه با امپریالیسم جهانی است و راهکاری برای کوتاه کردن چشم طمع بیگانگانی است که با تاسیس و تشکیل گروه‌ها و دسته‌ها ی خشونت طلب، آروزی تجزیهٔ کشور زیبای ایران را دارند.
صفحه فیس بوک روزنامه کلمه
 |  |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر