جستجوی این وبلاگ

۱۳۸۹ خرداد ۱, شنبه

شب نامه

می‌گن یه سرباز یه عمر حقوق می‌گیره تا بالاخره یه روز به کار بیاد. من که همیشه شرمنده جیبم شدم بابت یه عمر حقوق! اما ... سال 88 واسه منِ کهنه سرباز همون یه روز بود.

حالا اما هر روز یه تریلی هیجده چرخ سوال توی میل‌باکسم، قد و نیم‌قد، ریز و درشت، بالا و پایین می‌رن که خلاصش اینه « فلانی چرا هیچ جا نمی‌نویسی؟» راستش به شکلی نانوشته گویا من جز مسواک زدن آخر شب برای هر کاری ممنوع‌الفلان شده‌ام!

بیشتر بخوام توضیح بدم شکل درد دل می‌شه که کار شبه مرداست. خوش ندارم. این سایت مونده که نگهش داشتم برای روزهای مبادا. هرچند این روزها «هر روز، روز مباداست»

امروز باز خرداد رسیده و من فکر کردم باز باید بنویسم.

«احساس می‌کنم
در بدترین دقایق این شام مرگ‌زای
چندین هزار چشمه خورشید
در دلم
می‌جوشد از یقین.

احساس می‌کنم
در هر کنار و گوشه این شوره‌زار یاس
چندین هزار جنگل شاداب
ناگهان
می‌روید از زمین»
http://ebrahimraha.com/Post.aspx?id=292  : منبع

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

%u062E%u0631%u062F%u0627%u062F %u0633%u0628%u0632